28η Οκτωβρίου, μια επέτειος με πολλαπλή ιστορική ενθύμηση

Τιμώντας τη μνήμη ενός σπουδαίου εργάτη καταγραφής της τοπικής ιστορίας δημοσιεύουμε ένα επετειακό κείμενο του Β. Χατζηβασιλείου που εμπλούτισε με το έργο του την ιστορική διαδρομή της Κω και των Δωδεκανήσων.
25/10/2024

Στις 15 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς το Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο της Ιταλίας υπό την προεδρία του Μουσολίνι αποφάσιζε οριστικά τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, επιλέγοντας «συμβολικά» ως ημέρα της επίθεσης την 28η Οκτωβρίου, σαν μια νέα άνετη για τον ιταλικό στρατό των 105.000 ανδρών «πορεία», όχι πια
προς τη Ρώμη, αλλά προς την Αθήνα. “Αndiamo in Atina, per passare vita fina” (Ας πάμε στην Αθήνα να περάσουμε ζωή φίνα, τραγουδούσαν περήφανα οι Ιταλοί
σολντάτοι). Ο Μουσολίνι και οι στρατηγοί του πίστευαν ακράδαντα στην υπεροπλία τους. Γι αυτό και η ιταλική επίθεση υπήρξε βιαστική. Προτού καλά – καλά
εκπνεύσει η διορία του τελεσιγράφου της 28ης Οκτωβρίου, οι ιταλικές δυνάμεις είχαν εισβάλει στο ελληνικό έδαφος. Έπρεπε να εκλείψει αυτός ο «μικρός» και «αυθάδης» ελληνικός λαός, που πίστευε στη μακραίωνη Ιστορία του των πέντε χιλιάδων χρόνων, απ’ την εποχή του Μίνωα! 

Το όνειρο, βέβαια, του Μουσολίνι να καταλάβει την Ελλάδα δεν άργησε να μεταβληθεί σε εφιάλτη. Πήρε την απάντηση που του άξιζε απ’ τους Έλληνες. Ο μικρόσωμος Δαυίδ απέκρουσε τον γίγαντα Γολιάθ απωθώντας τον πέρα απ’ τα βουνά της Βορείου Ηπείρου, προς τη θάλασσα, μέχρι που οι σύμμαχοι του Μουσολίνι Γερμανοί, αναγκάστηκαν να ρίξουν στη μάχη τη σιδερόφραχτη πανοπλία τους. Μόνο έτσι μπόρεσαν οι δυνάμεις του Άξονα να καταλάβουν τη χώρα μας.

Εδώ στα μαρτυρικά Δωδεκάνησα, η 28η Οκτωβρίου του 1940 αναπτέρωσε αμέσως τις ελπίδες των κατοίκων για εθνική αποκατάσταση κι ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα. Οι αλύτρωτοι Δωδεκανήσιοι είχαν τώρα την πολυπόθητη ευκαιρία να χτυπήσουν στα πλευρά τον τύραννό τους, γι αυτό κι όσοι βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος (εργάτες, επαγγελματίες, υπάλληλοι, σπουδαστές και επιστήμονες) έσπευσαν  να δώσουν το «παρών» στο πολεμικό προσκλητήριο της Πατρίδας, που σάλπισε το πρωινό εκείνης της αλησμόνητης μέρας. Δωδεκανήσιος ήταν ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που έπεσε στη μάχη της Πίνδου: ο Υπολοχαγός απ’ τη Χάλκη Αλέξανδρος Διάκος. Χίλιοι εξακόσιοι ακμαίοι Δωδεκανήσιοι εθελοντές συγκρότησαν το ιστορικό «Συντάγμα των Δωδεκανησίων», για ν’ ακολουθήσει τεράστιος αριθμός εθελοντών που εντάχθηκαν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και πολέμησαν τους κατακτητές σε όλα τα μέτωπα. Παράλληλα ένα πλήθος αντιστασιακών στα νησιά μας βοήθησε με ποικίλους τρόπους τους συμμάχους μας και αρκετοί ήταν εκείνοι που θυσιάστηκαν με εκτελέσεις  απ’ τους βάρβαρους Γερμανούς κατακτητές.

Έτσι η 28η Οκτωβρίου έγινε μία επέτειος με πολλαπλή ιστορική ενθύμηση. Τόσο γιατί συμβολίζει την ενότητα και ομοψυχία  που έδειξε σύσσωμος ο Ελληνισμός για την απόκρουση του εισβολέα, όσο και γιατί συνετέλεσε στο να δρομολογηθεί επιτέλους η αντίστροφη μέτρηση για την τύχη των νησιών μας, που παρά τα επακολουθήσαντα δεινά της ναζιστικής κατοχής, θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί: «η αρχή του τέλους» της ξενικής μας κατοχής. Όσο για τους Ιταλούς η 28η Οκτωβρίου παραμένει μια διπλή οδυνηρή ανάμνηση: αυτή της «πορείας» του φασισμού απ’ το 1922 και της απρόσμενης ήττας τους στα Ελληνοαλβανικά σύνορα το 1940.

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορεί επίσης να βρεις ενδιαφέροντα …